Zamki na nowo jako poprawianie historii

Pisałem już, że ten blog jest nie tylko próbą analizy zjawiska budowy na terenie całej Polski nowych zamków z wykorzystaniem historycznych ruin, ale także jest próbą zrozumienia z czego bierze się taka potrzeba… No właśnie – jak to nazwać? Potrzeba rekonstrukcji? Ale to przecież nie są rekonstrukcje. Więc może w tych tzw. „odbudowach” średniowiecznych zamków nie chodzi w istocie o materię kamiennych lub ceglanych murów? Może ci, którzy postulują „rekonstrukcje” zamków, pragną tak naprawdę poprawić jakże często niepomyślne dla nas wyroki historii?

W niektórych przypadkach inicjatorzy takich przedsięwzięć mówią o tym wprost – twierdzą, że chcą przywrócić utracone dziedzictwo. Jednak nie chodzi tutaj o dziedzictwo utracone w wyniku straszliwych zniszczeń II wojny światowej, którego przywracanie było zrozumiałą potrzebą tych, którzy ocaleli i dźwigali z ruin Ojczyznę, lecz o wyroki historii znacznie bardziej zamierzchłej. Większość zamków w Polsce obróciły w gruzy wojny przetaczające się przez nasze ziemie w XVII i XVIII stuleciu. Często nie wiemy nawet jak te obiekty wyglądały przed zburzeniem. Próby ich odbudowy są tragicznym w skutkach wyrazem niezgody na nieodwracalność pewnych historycznych zdarzeń, niekiedy próbą leczenia prowincjonalnych kompleksów tych, którym dalej śni się Polska od morza do morza. Budowa nowego zamku, zazwyczaj prowadząca przy okazji do destrukcji jego historycznych reliktów, będących naszym autentycznym dziedzictwem kulturowym nie zmieni naszej przeszłości, nie anuluje tragicznych wyroków losu. Będzie tworzeniem nowej historii, nie mającej zbyt wiele wspólnego z tamtą sprzed wieków, a bardzo często fałszując ją zarazem poprzez wyimaginowaną formę zabytkowej atrapy. Właśnie tak, jak dzieje się to obecnie w Bobolicach, Poznaniu, Gostyninie, Tykocinie, Korzkwi, Tropsztynie i wielu innych miejscach…